ਕਾਲੂ ਰਾਮ, ਤà©à¨°à¨¿à¨ªà¨¤à¨¾ ਦੇਵੀ ਦੇ ਘਰ ਪੈਦਾ ਹੋਵਣ ਵਾਲਾ,
ਤਰਕ ਕਰੇਂਦੀ ਰੌਸ਼ਨ ਬà©à©±à¨§à©€, ਸ਼ਖਸ ਬੜਾ ਕਰਤਾਰੀ ਨਾਨਕ।
ਸਾਧਾਂ ਨੂੰ ਵੀਹ ਦੰਮ ਖਵਾਅ ਕੇ, ਖੱਟੀ ਇੱਕ ਚਪੇੜ ਪਿਤਾ ਤੋਂ,
ਘਾਟਾ ਖਾ ਕੇ ਖੱਟਣ ਵਾਲਾ, ਵੱਡਾ ਥੋਕ ਵਪਾਰੀ ਨਾਨਕ।
ਲੋਕਾਈ ਦਾ ਦਾਤਾ ਸੀ ਉਹ, ਚਾਨਣ ਦੇ ਉਸ ਗੱਫੇ ਵੰਡੇ,
à¨à¨ªà¨° ਗ਼ੈਬੀ ਤਾਕਤ ਅੱਗੇ, ਮੰਗਣਹਾਰ à¨à¨¿à¨–ਾਰੀ ਨਾਨਕ।
ਇਕ à¨à¨•à¨¾ ਤੇ ਊੜਾ ਪੜà©à¨¹ ਕੇ, ਰਾਹ ਰà©à¨¶à¨¨à¨¾à¨‡à¨† ਹੈ ਖ਼ਲਕਤ ਦਾ,
ਸà©à©±à¨šà©‡ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਲੋਅ ਵੰਡੀ, ਅਜ਼ਲੋਂ ਇੱਕ ਲਿਖਾਰੀ ਨਾਨਕ।
'ਸੋ ਕਿਉਂ ਮੰਦਾ' ਆਖਣ ਵਾਲਾ, ਸਠਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਕਾ ਦਿੱਤਾ,
ਕà©à¨šà¨²à©€ ਔਰਤ ਜਾਤੀ ਖਾਤਰ, ਚੰਗੀ ਸੋਚ ਉà¨à¨¾à¨°à©€ ਨਾਨਕ।
ਵੇਲ਼ੇ ਦੇ ਹਾਕਮ ਤੋਂ à¨à¨•à¨£à¨¾, ਉਸ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਦੇ ਵਿਚ ਨਾ ਸੀ,
ਗਿੱਟੇ ਚਾਹੇ, ਗੋਡੇ ਲੱਗੀ, ਆਖੀ ਗੱਲ ਕਰਾਰੀ ਨਾਨਕ।
ਲਾਲੋ ਤੇ à¨à¨¾à¨—à©‹ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ, ਨਾਨਕ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਬਸ,
ਕਿਰਤ ਕਰਮ ਦੀ ਕਦਰ ਉà¨à¨¾à¨°à©€,ਲà©à©±à¨Ÿ ਖਸà©à©±à¨Ÿ ਨਕਾਰੀ ਨਾਨਕ।
ਤੇਰੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਹੱਟ ਚਲਾਅ ਕੇ, ਕੂੜਾ ਸੌਦਾ ਵੇਚੀ ਜਾਂਦੇ,
ਕਰਦੇ à¨à©‡à¨– ਪੈਗੰਬਰ ਵਾਲਾ, à¨à¨ªà¨° ਕੂੜ ਵਪਾਰੀ, ਨਾਨਕ।
ਬਾਲਾ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਸਾਥੀ, ਧਰਮੋਂ, ਜਾਤੋਂ ਅੱਡੋ ਅੱਡੀ,
ਸੀਨੇ ਸੰਗ ਲਗਾਅ ਕੇ ਰੱਖੇ, ਤੋੜੀ ਛੂਤ-ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਨਕ।
ਸà©à¨£ ਕੇ 'ਆਰਤੀ' ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਇਰਾ,'ਸੂਫ਼ੀ' ਦਾ ਸਿਰ à¨à©à¨• ਜਾਂਦਾ ਹੈ,
ਅੰਬਰ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚੀ ਸà©à©±à¨šà©€, ਤੇਰੀ ਕਾਵਿ-ਉਡਾਰੀ ਨਾਨਕ।