ਮੈਂ ਕੁਝ ਏਦਾਂ ਸੀ ਤੇਰੀ, ਦੋਸਤੀ ਤੇ ਦਿਲਬਰੀ ਦੇਖੀ।

ਜਿਵੇਂ ਵਗਦੀ ਨਦੀ ਹੋਵੇ, ਥਲਾਂ ਵਿਚ ਜੀਰਦੀ ਦੇਖੀ।

ਕਿ ਜਿਹੜੀ ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰੇ ਤੋਂ, ਮੁੜੀ ਅਠਖੇਲੀਆਂ ਕਰਕੇ,

ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਤੀਕ ਵੀ ਉਹ ਪੌਣ, ਪਰਬਤ ਤੈਰਦੀ ਦੇਖੀ।

ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਦੇਸ਼, ਜਦ ਤੋਂ ਟੱਕਰਿਆ ਮੈਨੂੰ,

ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਨਾਲ਼ ਤੇਰੇ ਹੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇਖੀ।

ਮੇਰੇ ਹੀ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹਿਕੇ, ਬਿਗਾਨਾ ਤੂੰ ਕਰੇਂ ਮੈਨੂੰ,

ਬੜੀ ਵਾਰੀ, ਮੈਂ ਏਦਾਂ ਦੀ, ਵੀ ਆਪਣੀ ਬੇਬਸੀ ਦੇਖੀ।

ਭਲਾ ਸੀ ਹਿਜਰ ਹੀ ਤੇਰਾ, ਮਿਲਣ ਦੇ ਓਸ ਲਮਹੇਂ ਤੋਂ,

ਕਿਸੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਲਮਹੇਂ ਵਿਚ, ਜੋ ਤੇਰੀ ਬੇਰੁਖੀ ਦੇਖੀ।

ਪਲੇਠੀ ਰੀਝ ਮੇਰੀ ਨੇ, ਵੀ ਮਰ ਕੇ ਤੋੜਿਆ ਦਮ ਨਾ,

ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਹਉਕਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ, ਅਜੇ ਵੀ ਸਿਸਕਦੀ ਦੇਖੀ।

ਵਧਾਈ ਚਾਲ ਕਦਮਾਂ ਦੀ, ਵਿਛਾ ਕੇ ਰੋੜ ਰਾਹਾਂ ਵਿਚ,

ਤੇ ਮੁੜ ਕੇ ਚਾਲ ਮੇਰੀ 'ਤੇ, ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹਰਖ਼ਦੀ ਦੇਖੀ।

ਅਦਾ ਤੇਰੀ ਨੂੰ ਸਜ਼ਦਾ, ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਏਸ ਕਰਕੇ ਵੀ,

ਕਿ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਨਾ ਅੱਜ ਤਕ, ਕੋਈ ਵੀ ਆਰਜ਼ੀ ਦੇਖੀ।

ਬੋਲੀ ਮੇਰੇ ਇਸ ਜਨਮ ਦੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ l

ਲੈ ਲੈ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ll

 

ਸਭ ਹੀ ਨਿਕੰਮੇ ਜਾਪਦੇ, ਰੁਤਬੇ, ਮੁਰੱਬੇ, ਡਿਗਰੀਆਂ,

ਲੈ ਲੈ ਪੜ੍ਹਾਈ ਉਮਰ ਦੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ll

 

ਨਦੀਆਂ, ਸਮੁੰਦਰ, ਧਰਤੀਆਂ, ਉੱਜੜੇ ਉੱਜੜਦੇ ਰਹਿਣਗੇ,

ਪਿੰਡ ਜਾਂ ਉਜਾੜੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ll

 

ਸਾਂਭਣ ਫਿਰੇਂ ਤਾਂ ਸਾਂਭ ਲੈ, ਸਾਰੀ ਜ਼ਮੀਂ ਜਾਇਦਾਦ ਵੀ,

ਲੈ ਸਾਂਭ ਮੇਰੀ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ll

 

ਕਾਹਤੋਂ ਹੈ ਮੁੱਖ ਤੂੰ ਫੇਰਿਆ, ਏਨਾ ਭਲਾ ਕਿਉਂ ਤਲਖਿਆ ?

ਏਨੀ ਕਰੀ ਸੀ ਬੇਨਤੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ll

 

ਨ੍ਹੇਰਾ ਚੁਪਾਸੀਂ ਪਸਰਿਆ, ਚਾਨਣ ਕਰਾਂਗੇ ਆਪ ਹੀ,

ਲੈ ਜਾ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਰੌਸ਼ਨੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ll

 

ਲਿਖਦੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਕੁਲਜੀਤ ਹੈ, ਸਦ ਹੀ ਡੁਬੋ ਕੇ ਰੱਤ ਵਿਚ,

ਇਹ ਨਾ ਕਦੇ ਵੀ ਮੁੱਕਣੀ, ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਾਨੀ ਰਹਿਣ ਦੇ ll

From Australia

ਧੰਨ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ..ਕੁੱਝ ਤੱਥ
.......................................,,,,,,,.,,..
ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਵਿਚ,ਚੌਦਾਂ ਸੌ ਤੀਹ ਪੱਤਰ ਨੇ
ਦਸ ਲੱਖ ਤੇ ਚੌਵੀ ਹਜ਼ਾਰ,ਮੋਤੀਆ ਵਰਗੇ ਅੱਖਰ ਨੇ

ਇਸ ਵਿਚ ਪਵਿੱਤਰ ਬਾਣੀ ਦੇ,ਪੂਰੇ ਇਕੱਤੀ ਰਾਗ ਨੇ
ਗਿਆਨ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਨੇ , ਸਚਾਈਆਂ ਦਾ ਸੈਲਾਬ ਨੇ

ਵਿਚ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਰਸ ਘੋਲਦੀ,ਛੇ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਹੈ
ਪੰਦਰਾਂ ਭਗਤਾਂ ਗਿਆਰਾਂ ਭੱਟਾ,ਦੀ ਸੱਚੀ ਗੁਰਬਾਣੀ ਹੈ

ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਅੱਠ ਸੋ ਪੰਜ,ਸਵੱਈਏ ਸ਼ਬਦ ਸਲੋਕ ਨੇ
ਹਾਜਰਾ ਹਜ਼ੂਰ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ,ਦਸ ਗੁਰੂਆਂ ਦੀ ਜੋਤ ਨੇ

ਮਾਖਿਓ ਮਿੱਠੀਆ ਪੂਰੀਆ,ਗਿਆਰਾਂ ਭਾਸ਼ਵਾਂ ਅੰਕਿਤ ਨੇ
ਜ਼ਿਦਗੀ ਦਾ ਰਾਹ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆ,ਚਾਰ ਲਾਵਾਂ ਅੰਕਿਤ ਨੇ

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸ਼ਬਦ ਇਸ ਵਿਚ,ਸੋਲਾਂ ਵਾਰੀ ਆਉਦਾ ਹੈ
ਅਣੰਜਾ ਵਾਗੇ ''ਅੱਲਾ'' ਸ਼ਬਦ,ਇਸ ਵਿਚ ਸ਼ੋਭਾ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ

ਪੱਚੀ ਸੌ ਤੇ ਤੇਤੀ ਵਾਰੀ,ਜ਼ਿਕਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ''ਰਾਮ'' ਦਾ
ਪੂਰੇ ਤਿੰਨ ਸੋ ਚੌਵੀ ਵਾਰੀ,ਪ੍ਰਬ੍ਰਹਮ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ

ਸੱਚ ਤੇ ਝੂਠ ਨੂੰ ਮਾਪਣ ਦਾ,ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਪੈਮਾਨਾ ਹੈ
ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਬਾਣੀ ਦਾ,ਸੁੱਚਾ ਅਨਮੋਲ ਖਜ਼ਾਨਾ ਹੈ

ਦੇਹਧਾਰੀ ਸਾਧ ਪਾਖੰਡੀਆ ਨੂੰ ਤੁਸੀ ਗੁਰੂ ਬਣਾਉ ਨਾ
ਸ਼ਬਦ ਗੁਰੂ ਲੜ ਲੱਗ ਜਾਓ,ਐਵੇ ਸਮਾਂ ਗਵਾਉ ਨਾ

ਦੁਨੀਆ ਉੱਤੇ ਬੇਦ ਕਤੇਬ,ਭਾਵੇ ਲੱਖ ਕਰੋੜ ਨੇ
ਡਾਨਸੀਵਾਲੀਆ ਜ਼ਿਦਗੀ ਦਾ ,ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਨਿਚੋੜ ਨੇ
............................................................
ਕੁਲਵੀਰ ਸਿੰਘ ਡਾਨਸੀਵਾਲ 778.863.2472

ਕੋਈ ਰੋਕੇ ਬਲਾ ਕਿਵੇਂ, ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਭਾਣੇ ਨੂੰ ।
ਇਕ ਵੇਲਾ ਐਸਾ ਵੀ, ਆਇਆ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ,
ਦਾਤਾ ਵੀ ਸਹਿਕ ਗਿਆ, ਜਦ ਇੱਕ ਇੱਕ ਦਾਣੇ ਨੂੰ ।
ਭੁੱਖੇ ਬਘਿਆੜ ਜਿਉਂ, ਆ ਭੁੱਖਾ ਕਾਲ਼ ਪਿਆ।
ਧਰਤ ਇਹ ਭਾਗ ਭਰੀ, ਪੰਜਾਂ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੀ,
ਮੂੰਹ ਆਈ ਆਫ਼ਤ ਦੇ, ਕੋਈ ਉਲਟਾ ਫਾਲ ਪਿਆ ।
ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਸਭ, ਪੂਣੀ ਰੰਗ ਹੋ ਗਈਆਂ ।
ਪਿਤ ਪੈ ਗਏ ਭੋਖੇ ਦੇ, ਸਭ ਛੈਲ ਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ,
ਰੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾੜਾਂ ਦੇ, ਸੁੱਕੀਆਂ ਤੇ ਖਲੋ ਗਈਆਂ ।
ਬੁੱਢਿਆਂ ਦਾ ਹਾਲ ਬੁਰਾ, ਗਭਰੂ ਵੀ ਝੁਕ ਗਏ ਸਨ ।
ਨਾ ਪੇਟ ਪਿਆ ਝੁਲਕਾ, ਨਾ ਭੁੱਖ ਦੀ ਅੱਗ ਬੁੱਝੀ,
ਮਾਵਾਂ ਦੀ ਛਾਤੀ ਚੋਂ, ਦੁੱਧ ਸੜ ਸੜ ਸੁੱਕ ਗਏ ਸਨ ।
ਕਈ ਹੀਰੇ ਮਾਵਾਂ ਦੇ, ਲੱਖ ਤਰਲੇ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ।
ਚੁੰਘ ਚੁੰਘ ਕੇ ਥਣ ਸੁੱਕੇ, ਲੈ ਲੈ ਕੇ ਵਿਲਕਣੀਆਂ,
ਜਦ ਜੀਵਣ ਜੋਗੇ ਵੀ, ਲੁਛ ਲੁਛ ਕੇ ਮਰਨ ਲੱਗੇ ।
ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਰਾਜੇ ਤੋਂ, 'ਰਣਜੀਤ' ਪਿਆਰੇ ਤੋਂ ।
ਇਹ ਝਾਕੀ ਦਰਦਾਂ ਦੀ, ਤਦ ਗਈ ਸਹਾਰੀ ਨਾ,
ਦੁਖੀਆਂ ਦੇ ਦਰਦੀ ਤੋਂ, ਲਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਤੋਂ ।
ਢੰਢੋਰਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਹੋਕਾ ਫਿਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਪੱਤਣਾਂ, ਚੌਰਾਹਿਆਂ ਤੇ, ਸ਼ਾਹੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ,
ਇਹ ਮੋਟੇ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿੱਚ, ਲਿਖ ਕੇ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤਾ ।
"ਰਾਜਾ ਤਾਂ 'ਰਾਖਾ ਹੈ', 'ਭੰਡਾਰਾ ਪਰਜਾ ਦਾ' ।
ਤੜਕੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮਾਂ ਤੱਕ, ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੁਲ੍ਹੇ ਹਨ,
ਅੰਨ ਹਰ ਕੋਈ ਲੈ ਜਾਵੇ, ਹੈ ਸਾਰਾ ਪਰਜਾ ਦਾ ।
ਇਕ ਵਾਰੀ ਜਿਤਨੇ ਵੀ, ਕੋਈ ਚਾ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੇ ।
ਹਿੰਦੂ ਸਿੱਖ ਮੁਸਲਮ ਦਾ, ਕੋਈ ਖਾਸ ਮੁਲਾਹਜ਼ਾ ਨਹੀਂ,
ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਲੋੜ ਬਣੀ, ਉਹ ਆ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੇ ।
ਸੁੰਞੇ ਜਿਹੇ ਕੂਚੇ ਵਿੱਚ, ਲਾਹੌਰ ਦੀ ਵਾਸੀ ਵਿੱਚ ।
ਇਕ ਮੋਚੀ-ਬੱਚੜੇ ਦੀ, ਕੰਨੀਂ ਇਹ ਭਿਣਕ ਪਈ,
ਇਕ 'ਆਸਾ' ਚਮਕ ਪਈ ਝਟ ਆਣ 'ਉਦਾਸੀ' ਵਿੱਚ ।


ਝਟ ਬੂਹਿਓਂ ਅੰਦਰ ਹੋ, ਦਾਦੇ ਦੁਖਿਆਰੇ ਨੂੰ ।
ਇਉਂ ਪੋਤਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, ਢਿਡ ਉੱਤੇ ਹਥ ਧਰ ਕੇ,
ਭੁੱਖਾਂ ਦੇ ਰੁਲਾਏ ਨੂੰ, ਵਖਤਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ ਨੂੰ ।
"ਬਾਬਾ ਦੀ 'ਲਾਦੇ' ਦਾ, ਤਹਿ ਦਿਆ 'ਪਛਾਈ' ਏ ।
ਲਾਦੇ ਦੇ ਮਹਿਲਾਂ ਤੋਂ, ਛਬ ਦਾਣੇ ਲੈ ਆਵੋ ,
ਉਥੇ ਤੋਈ ਧਾਟਾ ਨਹੀਂ, ਅਦ ਬੇ ਪਲਵਾਹੀ ਏ ।
ਜੇ ਮੇਲੇ ਨਾਲ ਤਲੋ, ਦਾਣੇ ਲੈ ਆਵਾਂ ਦੇ ।
ਦੰਦੋਰੀ ਉਲ੍ਹੇ ਕਲੋ, ਮੈਂ ਫਲਕੇ ਤੁਲਦਾ ਹਾਂ ,
ਜੇ ਤਲ ਤੇ ਲੈ ਆਈਏ, ਲਜ ਲਜ ਤੇ ਥਾਵਾਂ ਦੇ ।"
ਸੁਣ ਬੁੱਢੜੇ ਮੋਚੀ ਨੂੰ ਲਗ ਸੀਨੇ ਤੀਰ ਗਿਆ ।
ਪੋਤੇ ਦੀਆਂ ਲਾਡਲੀਆਂ, ਥਥੀਆਂ ਤੇ ਤੋਤਲੀਆਂ,
ਘਾ ਦਿਲ ਤੇ ਕਰ ਗਈਆਂ, ਨੈਣਾਂ ਚੋਂ ਨੀਰ ਗਿਆ ।
ਤੱਕ ਹਿੰਮਤ ਅਪਣੀ ਨੂੰ, ਪਹਿਲੇ ਤਾਂ ਝੁਰਿਆ ਉਹ,
ਪਰ ਆਜਿਜ਼ ਪੋਤੇ ਦੀ, ਭੁੱਖ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਖਾਂਦੀ ਸੀ ,
ਹੱਥਾਂ ‘ਚ ਡੰਗੋਰੀ ਲੈ, ਲੱਕ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਟੁਰਿਆ ਉਹ ।
ਹਿਚਕੋਲੇ ਖਾਂਦਾ ਉਹ, ਇਉਂ ਜੀਉਂਦਾ ਮਰਦਾ ਉਹ ।
ਪੋਤੇ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਈ, ਡੰਗੋਰੀ ਫੜੀ ਹੋਈ,
ਪੁੱਜ ਪਿਆ ਭੰਡਾਰੇ ਤੇ, ਲੱਖ ਤਰਲੇ ਕਰਦਾ ਉਹ ।
ਘਿਗਿਆਈ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਅਰਜ਼ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ ।
ਜਾ ਕੋਲ ਭੰਡਾਰੀ ਦੇ, ਮਾਰੇ ਲਾਚਾਰੀ ਦੇ,
ਮੈਲੀ ਜਿਹੀ ਚਾਦਰ ਇੱਕ, ਚੁਪ ਚਾਪ ਵਿਛਾ ਦਿੱਤੀ ।
ਦਰਦੀ ਭੰਡਾਰੀ ਨੇ, ਝਟ ਚਾਦਰ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ।
ਉਸ ਦਰਦ ਰੰਞਾਣੇ ਦੀ, ਉਸ ਭੁੱਖਣ ਭਾਣੇ ਦੀ,
ਆਸਾ ਜੋ ਦਿਲ ਦੀ ਸੀ, ਝੱਟ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।
ਪਰ ਪੰਡ ਜੋ ਬੰਨ੍ਹ ਧਰੀ, ਸੀ ਦੋ ਮਣ ਭਾਰੀ ਉਹ ।
ਇੱਕ ਬਾਲ ਅੰਞਾਣਾ ਸੀ, ਇੱਕ ਬਾਬਾ ਬੁੱਢੜਾ ਸੀ,
ਪੰਡ ਚੁੱਕਦਾ ਕੌਣ ਭਲਾ, ਟੁਰਨੋਂ ਸੀ ਆਹਰੀ ਉਹ ।
ਆਖਰ ਇਉਂ ਕੁਦਰਤ ਨੇ, ਇਕ ਢੋ ਢੁਕਾਇਆ ਏ ।
ਇਕ ਸਿੱਖ ਚਿਟ-ਕਾਪੜੀਆ, ਦਾੜ੍ਹੀ ਸੂ ਦੁੱਧ ਜਿਹੀ,
ਉਸ ਬੁੱਢੜੇ ਬਾਬੇ ਵਲ, ਉਹ ਭੱਜਿਆ ਆਇਆ ਏ ।
ਕੀਤੀ ਹਮਦਰਦੀ ਆ, "ਐਵੇਂ ਨਾ ਝੁਰ ਬਾਬਾ ।
ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤਰ ਹਾਂ," ਕਹਿ ਪੰਡ ਉਠਾ ਲੀਤੀ,
ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ ਬਾਬੇ ਨੂੰ, "ਚਲ ਘਰ ਨੂੰ ਟੁਰ ਬਾਬਾ ।"
ਤੱਕ ਬੁੱਢੜੇ ਮੋਚੀ ਨੇ, ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਇਆ ਏ ।
ਦਿਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਏ, "ਇਹ ਬੰਦਾ ਬੰਦਾ ਨਹੀਂ,
ਇਸ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਬੰਦੇ ਲਈ, ਇਹ ਅੱਲ੍ਹਾ ਆਇਆ ਏ ।"
ਔਹ ! ਪਾਂਡੀ ਜਾਂਦਾ ਜੇ, ਕਿਹਾ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਦਾ ਏ ।
ਭਾਰੀ ਏ ਪੰਡ ਬੜੀ, ਪੈਂਡਾ ਵੀ ਚੋਖਾ ਏ ,
ਪਾਂਡੀ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਚੋਂ, ਪਿਆ ਮੁੜ੍ਹਕਾ ਵਗਦਾ ਏ ।
ਪੁੱਜ ਪਿਆ ਟਿਕਾਣੇ ਤੇ, ਮੋਚੀ ਦੇ ਘਰ ਆਇਆ ।
ਪੰਡ ਸੁਟਕੇ ਮੁੜਿਆ ਜਾਂ, ਜਾਂ ਓੱਥੋਂ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ ,
ਉਸ ਬੁੱਢੜੇ ਮੋਚੀ ਦਾ, ਦਿਲ ਡਾਢਾ ਭਰ ਆਇਆ ।
ਉਸ ਪਿਆਰੇ ਪਾਂਡੀ ਦੀ, ਉਸ ਸੋਹਣੇ ਪਾਂਡੀ ਦੀ ।
ਉਸ ਕੰਨੀ ਪਕੜ ਲਈ, ਮਨਮੋਹਣੇ ਪਾਂਡੀ ਦੀ,
ਦਿਲਦਾਰੀ ਇਉਂ ਕੀਤੀ, ਦਿਲ-ਖੋਹਣੇ ਪਾਂਡੀ ਦੀ ।
"ਸਰਦਾਰਾ ! ਜੀਉਂਦਾ ਰਹੁ, ਕੀ ਨਾਂ ਹੈ ਦੱਸ ਤੇਰਾ ।
ਤੂੰ ਮੁੱਲ ਲੈ ਲੀਤਾ ਏ, ਇਸ ਬੁੱਢੜੇ ਮੋਚੀ ਨੂੰ,
ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਕੇ ਵੀ, ਗਾਵੇਗਾ ਜੱਸ ਤੇਰਾ ।"
ਉਸ ਹੀਰੇ ਪਾਂਡੀ ਨੇ, ਝਟ ਚਾਦਰ ਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ।
ਵਰਦੀ ਵੀ ਸ਼ਾਹੀ ਏ, ਸਿਰ ਤੇ ਵੀ ਕਲਗੀ ਏ,
ਬੁੱਢੜੇ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ, ਇਕ ਹਲਚਲ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ।
"ਬਾਬਾ ਮੈਂ ਰਾਜਾ ਹਾਂ, ਨਾਂ ਹੈ 'ਰਣਜੀਤ' ਮੇਰਾ ।
ਨੇਕੀ ਹੈ ਕਾਰ ਮੇਰੀ, ਸਾਂਝਾ ਹੈ ਧਰਮ ਮੇਰਾ ,
ਪਰਜਾ ਲਈ ਜਾਨ ਦਿਆਂ, ਪੇਸ਼ਾ ਹੈ 'ਪ੍ਰੀਤ' ਮੇਰਾ ।
ਕਾਬਲ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਤਕ, ਮੈਂ ਪਾਉਂਦਾ ਘੂਕਰ ਹਾਂ ।
ਪਰ ਪਿਆਰੇ ਬਾਬਾ ਜੀ, ਪਰਜਾ ਦਾ ਕੂਕਰ ਹਾਂ ।
         - ਵਿਧਾਤਾ ਸਿੰਘ ਤੀਰ ।

ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਸ਼ੇਰੇ-ਪੰਜਾਬ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੀ 182ਵੀਂ ਬਰਸੀ 'ਤੇ ਆਉ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ  ਦਿਲੋਂ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਦੇਈਏ । 🙏🏿