ਕਾਲੂ ਰਾਮ, ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਦੇਵੀ ਦੇ ਘਰ ਪੈਦਾ ਹੋਵਣ ਵਾਲਾ,
ਤਰਕ ਕਰੇਂਦੀ ਰੌਸ਼ਨ ਬੁੱਧੀ, ਸ਼ਖਸ ਬੜਾ ਕਰਤਾਰੀ ਨਾਨਕ।

ਸਾਧਾਂ ਨੂੰ ਵੀਹ ਦੰਮ ਖਵਾਅ ਕੇ, ਖੱਟੀ ਇੱਕ ਚਪੇੜ ਪਿਤਾ ਤੋਂ,
ਘਾਟਾ ਖਾ ਕੇ ਖੱਟਣ ਵਾਲਾ, ਵੱਡਾ ਥੋਕ ਵਪਾਰੀ ਨਾਨਕ।

ਲੋਕਾਈ ਦਾ ਦਾਤਾ ਸੀ ਉਹ, ਚਾਨਣ ਦੇ ਉਸ ਗੱਫੇ ਵੰਡੇ,
ਐਪਰ ਗ਼ੈਬੀ ਤਾਕਤ ਅੱਗੇ, ਮੰਗਣਹਾਰ ਭਿਖਾਰੀ ਨਾਨਕ।

ਇਕ ਏਕਾ ਤੇ ਊੜਾ ਪੜ੍ਹ ਕੇ, ਰਾਹ ਰੁਸ਼ਨਾਇਆ ਹੈ ਖ਼ਲਕਤ ਦਾ,
ਸੁੱਚੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਲੋਅ ਵੰਡੀ, ਅਜ਼ਲੋਂ ਇੱਕ ਲਿਖਾਰੀ ਨਾਨਕ।

'ਸੋ ਕਿਉਂ ਮੰਦਾ' ਆਖਣ ਵਾਲਾ, ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋਕਾ ਦਿੱਤਾ,
ਕੁਚਲੀ ਔਰਤ ਜਾਤੀ ਖਾਤਰ, ਚੰਗੀ ਸੋਚ ਉਭਾਰੀ ਨਾਨਕ।

ਵੇਲ਼ੇ ਦੇ ਹਾਕਮ ਤੋਂ ਝਕਣਾ, ਉਸ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਦੇ ਵਿਚ ਨਾ ਸੀ,
ਗਿੱਟੇ ਚਾਹੇ, ਗੋਡੇ ਲੱਗੀ, ਆਖੀ ਗੱਲ ਕਰਾਰੀ ਨਾਨਕ।

ਲਾਲੋ ਤੇ ਭਾਗੋ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ, ਨਾਨਕ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਬਸ,
ਕਿਰਤ ਕਰਮ ਦੀ ਕਦਰ ਉਭਾਰੀ,ਲੁੱਟ ਖਸੁੱਟ ਨਕਾਰੀ ਨਾਨਕ।

ਤੇਰੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਹੱਟ ਚਲਾਅ ਕੇ, ਕੂੜਾ ਸੌਦਾ ਵੇਚੀ ਜਾਂਦੇ,
ਕਰਦੇ ਭੇਖ ਪੈਗੰਬਰ ਵਾਲਾ, ਐਪਰ ਕੂੜ ਵਪਾਰੀ, ਨਾਨਕ।

ਬਾਲਾ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ ਸਾਥੀ, ਧਰਮੋਂ, ਜਾਤੋਂ ਅੱਡੋ ਅੱਡੀ,
ਸੀਨੇ ਸੰਗ ਲਗਾਅ ਕੇ ਰੱਖੇ, ਤੋੜੀ ਛੂਤ-ਬਿਮਾਰੀ ਨਾਨਕ।

ਸੁਣ ਕੇ 'ਆਰਤੀ' ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਇਰਾ,'ਸੂਫ਼ੀ' ਦਾ ਸਿਰ ਝੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,
ਅੰਬਰ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚੀ ਸੁੱਚੀ, ਤੇਰੀ ਕਾਵਿ-ਉਡਾਰੀ ਨਾਨਕ।

#ਹੁਣ ਫਿਰ ਕੜਾਹਿਆ ਤੇਲ ਦਾ,ਹੈ ਕੌਡਿਆਂ ਨੇ ਤਾਅ ਲਿਆ
ਬੀ ਨਫ਼ਰਤਾਂ ਦੇ ਬੀਜ ਕੇ,ਮਜ਼੍ਹਬਾਂ ਦਾ ਬਾਣਾ ਪਾ ਲਿਆ।
ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੀ ਜਾਤ ਦਾ ਸਭ ਚੈਨ ਲੁੱਟ ਕੇ ਲੈ ਗਏ
ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

#ਦੱਸਣ ਲਈ 'ਹਰ ਥਾਂ ਵੱਸਦਾ' ਜੋ ,ਤੂੰ ਸੀ ਮੱਕਾ ਫੇਰਿਆ
ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੇ ਡੇਰਿਆਂ,ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਹੈ ਘੇਰਿਆ।
ਧਰਮਾਂ ਤੇ ਮਜ਼੍ਹਬਾਂ ਵਾਲੀਆਂ,ਲੀਕਾਂ ਦੇ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ
ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

#ਹੱਥੀਂ ਕਿਰਤ ਤੂੰ ਕਰਨ ਦੀ,ਪਾਈ ਪਿਰਤ ਸੀ ਜੋ ਕਦੇ
ਕੰਮ ਛੱਡ ਹੀ ਇਹ ਬਹਿ ਗਏ,ਮਾਸਾ ਵੀ ਅੱਗੇ ਨਾ ਵਧੇ।
ਚਾਨਣ ਮੁਨਾਰੇ ਉਸਰੇ,ਸਭ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਢਹਿ ਗਏ
ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

#ਜਿਸ ਅੰਨ 'ਚੋਂ ਕੱਢੀ ਰੱਤ ਤੂੰ,ਅੱਜ ਫਿਰ ਗੜੁੱਚ ਹੈ ਹੋ ਗਿਆ
ਹਰ ਮਲਕ ਭਾਗੋ ਫਿਰ ਅੱਜ,ਲਾਲੋ ਦਾ ਹੱਕ ਹੈ ਖੋਹ ਰਿਹਾ।
ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਰ ਮਾਰ ਕੇ,'ਸੰਧੂ' ਜਿਹੇ ਸਭ ਬਹਿ ਗਏ
ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

#ਹੁਣ ਫਿਰ ਕੜਾਹਿਆ ਤੇਲ ਦਾ,ਹੈ ਕੌਡਿਆਂ ਨੇ ਤਾਅ ਲਿਆ
ਬੀ ਨਫ਼ਰਤਾਂ ਦੇ ਬੀਜ ਕੇ,ਮਜ਼੍ਹਬਾਂ ਦਾ ਬਾਣਾ ਪਾ ਲਿਆ।
ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੀ ਜਾਤ ਦਾ ਸਭ ਚੈਨ ਲੁੱਟ ਕੇ ਲੈ ਗਏ
 ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

#ਦੱਸਣ ਲਈ 'ਹਰ ਥਾਂ ਵੱਸਦਾ' ਜੋ ,ਤੂੰ ਸੀ ਮੱਕਾ ਫੇਰਿਆ
ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੇ ਡੇਰਿਆਂ,ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਹੈ ਘੇਰਿਆ।
ਧਰਮਾਂ ਤੇ ਮਜ਼੍ਹਬਾਂ ਵਾਲੀਆਂ,ਲੀਕਾਂ ਦੇ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ
ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

#ਹੱਥੀਂ ਕਿਰਤ ਤੂੰ ਕਰਨ ਦੀ,ਪਾਈ ਪਿਰਤ ਸੀ ਜੋ ਕਦੇ
ਕੰਮ ਛੱਡ ਹੀ ਇਹ ਬਹਿ ਗਏ,ਮਾਸਾ ਵੀ ਅੱਗੇ ਨਾ ਵਧੇ।
ਚਾਨਣ ਮੁਨਾਰੇ ਉਸਰੇ,ਸਭ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਢਹਿ ਗਏ
ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

#ਜਿਸ ਅੰਨ 'ਚੋਂ ਕੱਢੀ ਰੱਤ ਤੂੰ,ਅੱਜ ਫਿਰ ਗੜੁੱਚ ਹੈ ਹੋ ਗਿਆ
ਹਰ ਮਲਕ ਭਾਗੋ ਫਿਰ ਅੱਜ,ਲਾਲੋ ਦਾ ਹੱਕ ਹੈ ਖੋਹ ਰਿਹਾ।
ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਰ ਮਾਰ ਕੇ,'ਸੰਧੂ' ਜਿਹੇ ਸਭ ਬਹਿ ਗਏ
ਬਾਬਾ ਤੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਸੀ,ਲੋਕੀਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ ਗਏ।

ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਉਥੋ ਦੇ ਕੁਝ ਲੋਕ ਬੁਰੇ ਨੇ
ਕਮਲ ਦੇ ਫੁੱਲ ਤਾਂ ਚਿਕੜ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖਿਲੇ ਨੇ

ਪੁੱਤ ਸੰਨ 47 ਦਾ ਦਿਨ ਭੁੱਲਦਾ ਥੋੜਾ ਏ
ੳੁਹੀ ਜਾਨਦੇ ਦੁੱਖ ਜਿੰਨਾ ਦਾ ਘਰਾ ਨਾਲ ਪਿਆ ਵਿਛੋੜਾ ਏ

ਕਈਆਂ ਦੇ ਹੋਣੇ ਖੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਘਰ ਅੱਜ ਉਥੇਂ ਵੱਸਦਾ
ਸਰਹੱਦੋਂ ਪਾਰ ਵੀ ਇਕ ਪੰਜਾਬ ਵੱਸਦਾ

ਹੁਣ ਉਥੇਂ ਸਭ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਏ
ਵਿਛੜੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਨੇ "ਪ੍ਰੀਤ " ਨਾ ਥਿਉਣਾ ਏ.

ਜਦੋਂ ਸਰਹੱਦ ਤੇ ਗੋਲਾਬਾਰੀ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਸਰਕਾਰਾ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਦੋਵੇ ਪਾਸੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪੁੱਤ ਮਰਦੇ ਨੇ

ਆਵੇ ਕੋਈ ਦਿਨ ਇਹ ਚੰਦਰੀ ਸਰਹੱਦ ਹੋਵੇ ਨਾ
ਜਾਈਏ ਨਾਨਕਾਣੇ ਨੂੰ ਰਾਹ ਚ ਕੋਈ ਖੜੋਵੇਂ ਨਾ

ਕਰਾ ਅਰਦਾਸ ਹਰ ਪਲ ਉਥੇਂ ਹਰ ਕੋਈ ਰਹੇ ਹੱਸਦਾ
ਸਰਹੱਦੋਂ ਪਾਰ ਵੀ ਇਕ ਪੰਜਾਬ ਵੱਸਦਾ

" ਪ੍ਰੀਤ ਸੰਧੂ "..03 nov 17

ਅਾਪਣੀ ਕਰਨੀ ਉੱੱਤੇ ਅੜੀਏ
ਮੱਗਰੋਂ ਨਾ ਪਛਤਾਂਈਂ

ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੈਥੋਂ ਜਿੰਦੜੀ ਵਾਰਨ
ਤੂੰ ਵੀ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਂਈ

ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਬਹਿਕਾਵੇ ਵਿੱਚ ਤੂੰ
ਮਾਪੇ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਂਈ

ਭੁੱਖੀ ਦੁਨੀਆਂ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਏ
ਧੋਖਾ ਨਾ ਤੂੰ ਖਾਂਈ

ਪੈਰ ਫਿਸਲ ਨਾ ਜਾਵੇ ਕਿੱਧਰੇ
ਵੇਖੀਂ ਜਾਨ ਬਚਾਂਈ

ਬਾਪੂ ਦੀ ਪੱਗ ਕਰਜਿਅਾਂ ਰੰਗੀ
ਪੱਤ ਦਾ ਦਾਗ ਨਾ ਲਾਂਈ

ਮਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਤਾਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੇ
ਕਦੀ ਨਾ ਕੁੜੇ ਦੁਖਾਂਈ

ਜੋਸ਼ ਜਵਾਨੀ ਚਾਰ ਦਿਨਾ ਦੀ
ਮੁੜਕੇ ਨਾ ਪਛਤਾਂਈ

ਭੱਜ ਕੇ ਵਿਅਾਹ ਕਰਾਵਣ ਵਾਲਾ
ਕਦਮ ਨਾ ਕਦੀ ਉਠਾਂਈ

ਦੁਨੀਆਂ ਝੁੱਕੇਗੀ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ
ਤੂੰ ਨਾ ਨਜ਼ਰ ਝੁਕਾਂਈ

ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਅੰਦਰ
ਦੁਨੀਆਂ ਨਵੀਂ ਵਸਾਂਈ

ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਦੀ ਮਹਿਕਾਂ ਰੰਗੀ
ਮਹਿੰਦੀ ਹੱਥ ਰਚਾਈਂ

ਕੁੱਲ ਜਹਾਨ ਦੇ ਹਾਸੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ
ਅਾਪਣੀ ਝੋਲੀ ਪਾਂਈਂ

ਧੌਣ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉੱਚੀ ਅੜੀਏ
ਫੇਰਾ ਪਿੰਡ ਤੂੰ ਪਾਈਂ

ਸਦਾ ਰਹਿਣਗੇ ਬੂਹੇ ਖੁਲੇ
ਜੰਮ ਜੰਮ ਮਿਲਣ ਤੂੰ ਅਾਈਂ

ਬਿੰਦਰਾ ਮਹਿਕਣ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ
ਹੱਸੀ ਅਤੇ ਹਸਾਂਈ

Binder jaan e sahit