ਰਾਧਿਕਾ ਅਤੇ ਨਵੀਨ ਦਾ ਇਕਲੌਤਾ ਬੇਟਾ ਜੋ ਹੁਣ ਸੱਤ ਸਾਲ ਦਾ ਹੈ, ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਹ ਬਾਲਗ ਹੋਣ ਤੱਕ ਰਾਧਿਕਾ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹੇਗਾ। ਨਵੇਂ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਘਰ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਕਰਦੇ ਹੀ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ ਸੀ। ਹਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਸੀ। ਸਭ ਕੁਝ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਇੱਟ ਨਾਲ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਘਰ ਬਣਦੇ ਦੇਖੇ ਸੀ।
ਉਸ ਦਾ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦਾ ਘਰ ਸੀ। ਕਿੰਨੀ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਨਵੀਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸੁਪਨਾ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਨਵੀਨ ਠਾਕਾਹਰਾ ਸੋਫੇ ਤੇ ਛਲਕ ਗਿਆ। ਕਿਹਾ "ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਲੈ ਲਓ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ"
ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਨਵੀਨ ਨੂੰ ਹੁਣ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ। ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਸਫੇਦ ਵਾਲ ਝਾਕਣ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ। ਸਰੀਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅੱਧਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ। ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਰੌਣਕ ਗਾਇਬ.
ਉਹ ਸਟੋਰ ਰੂਮ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਦਾਜ ਪਿਆ ਸੀ। ਸਮਾਨ ਪੁਰਾਣਾ ਫੈਸ਼ਨ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਸਟੋਰ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਕਬਾੜ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਦਾਜ ਕਿੰਨਾ ਮਿਲਿਆ? ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਲਵ ਮੈਰਿਜ ਹੋਈ ਸੀ ਘਰ ਵਾਲੇ ਮਜਬੂਰੀ ਚ ਇਕੱਠੇ ਸੀ.
ਲਵ ਮੈਰਿਜ ਸੀ ਤਾਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਲੱਗ ਗਈ ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਜੋੜੇ ਨੂੰ ਟੁੱਟਦਾ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ.
ਬਸ ਇਕ ਵਾਰ ਪੀ ਕੇ ਨਵੀਨ ਭਟਕ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਤੇ ਹੱਥ ਚੁੱਕ ਕੇ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚਲੀ ਗਈ।
ਫਿਰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਸਿਖਾਉਣ ਦਾ ਦੌਰ. ਇੱਧਰ ਨਵੀਨ ਦਾ ਭਰਾ, ਭਾਬੀ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਰਾਧਿਕਾ ਦੀ ਮਾਂ। ਨੋਬਤ ਪਹੁੰਚੀ ਅਦਾਲਤ ਤੇ ਤਲਾਕ ਹੋ ਗਿਆ.
ਨਾ ਰਾਧਿਕਾ ਲੋਟੀ ਲਿਆਉਣ ਗਈ ਸੀ ਨਾ ਨਵੀਨ।
ਰਾਧਿਕਾ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ "ਤੁਹਾਡਾ ਸਮਾਨ ਕਿੱਥੇ ਹੈ? ਇੱਥੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ। ਇਸ ਸ਼ਰਾਬੀ ਨੇ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ ਹੋਣਾ? "
"ਚੁੱਪ ਕਰ ਮਾਏ"
ਰਾਧਿਕਾ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਨਵੀਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਕਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਫਿਰ ਸਟੋਰ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਪਈਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
ਬਾਕੀ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸੂਚੀ ਦਾ ਮਟੀਰੀਅਲ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ।
ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਸਿਰਫ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਲਿਆ, ਨਵੀਨ ਦੇ ਸਮਾਨ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲਾਇਆ। ਫਿਰ ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਨਵੀਨ ਨੂੰ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਬੈਗ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ।
ਨਵੀਨ ਨੇ ਬੈਗ ਰਾਧਿਕਾ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕੀਤਾ "ਰੱਖ ਲੈ, ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ, ਇਹ ਤੇਰੀ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਆਵੇਗਾ। "
15 ਲੱਖ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੀ ਕੀਮਤ.
"ਕਿਉਂ, ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਤੁਹਾਡਾ ਵਕੀਲ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦਾ ਰੌਲਾ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ"
ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਅਦਾਲਤ ਦੀ ਗੱਲ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਖਤਮ ਕੀਤੀ। ਉੱਥੇ ਮੈਂ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜਾ ਜਾਨਵਰ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਸਾਬਤ ਹੋਇਆ ਹਾਂ। "
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਧਿਕਾ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਨੱਕ ਭੌਂਕ ਲਿਆ।
"ਇਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ।
ਇਹ ਦਸ ਲੱਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ"
"ਕਿਉਂ? ਨਵੀਨ ਕਹਿ ਕੇ ਸੋਫੇ ਤੋਂ ਉੱਠ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ।
"ਬਸ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ" ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ।
"ਇੰਨੀ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਹੈ ਮੇਰੀ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਵੇਂ ਬਿਤਾਓਗੇ?" ਚੱਕੋ,,,ਕੰਮ ਆਉਣਗੇ. "
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਨਵੀਨ ਵੀ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਕੇ ਦੂਜੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਗੱਲ ਤਾਂ ਹੋਵੇਗੀ ਜਿਸਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ
ਰਾਧਿਕਾ ਦੀ ਮਾਂ ਕਾਰ ਚਾਲਕ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਰਾਧਿਕਾ ਨੂੰ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਉਹ ਨਵੀਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਉਸ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ।
ਉਹ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਚਿਹਰਾ ਬਣਾ ਕੇ. ਜਿਵੇਂ ਅੰਦਰਲੇ ਹੜ੍ਹ ਨੂੰ ਦਬਾਉਣ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਕਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਂਦਿਆਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਮਿਲਿਆ
ਪਰ ਜਿਆਦਾ ਭਾਵੁਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ।
ਉਹ ਸਹਿਜ ਜਿਹੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦੀ "ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਇੰਨਾ ਹੀ ਫਿਕਰ ਸੀ, ਤਾਂ ਤਲਾਕ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤਾ?" "
"ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਲਾਕ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ"
"ਮੁਆਫੀ ਨਹੀਂ ਮੰਗੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ? "
"ਤੁਹਾਡੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਦੋਂ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ? ਹਰ ਵਾਰ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। "
"ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ? "
ਰਾਧਿਕਾ ਦੀ ਮਾਂ ਆ ਗਈ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਫੜਿਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਰ ਲੈ ਗਈ। "ਹੁਣ ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਕਿਉਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ?" ਹੁਣ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ"
ਮਾਂ-ਧੀ ਬਾਹਰ ਬਰਾਂਡੇ ਤੇ ਸੋਫੇ ਤੇ ਬੈਠੀਆਂ ਕਾਰ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।
ਰਾਧਿਕਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਕੁਝ ਟੁੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਿਲ ਬਹਿਣ ਨੂੰ ਫਿਰਦਾ ਸੀ. ਉਹ ਸੁੰਨ ਜਿਹੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਜਿਸ ਪਲੰਘ ਤੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਉਹ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਅਤੇ ਨਵੀਨ ਨੇ ਉਹ ਸੋਫਾ ਕਿਵੇਂ ਖਰੀਦਿਆ। ਜਦੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਇਆ। "
ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤੁਲਸੀ ਦੇ ਸੁੱਕੇ ਬੂਟੇ ਤੇ ਪਈ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਬੇਤਾਬ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਤੁਲਸੀ ਉਸ ਨਾਲ ਘਰੋਂ ਚਲੀ ਗਈ।
ਘਬਰਾਹਟ ਵੱਧ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਉੱਠ ਕੇ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਪਿਛੋਂ ਮਾਂ ਨੇ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਪਰ ਉਸਨੇ ਅਣਸੁਣੀ ਕੀਤੀ। ਨਵੀਨ ਬੈੱਡ ਦਾ ਮੂੰਹ ਉਲਟਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਸ ਤੇ ਤਰਸ ਆ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਹੁਣ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਭਾਵੁਕ ਹੋਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ.
ਉਸਨੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ। ਸਾਰਾ ਕਮਰਾ ਵਿਅਸਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੱਕੜੀ ਦੇ ਜਾਲੇ ਝੂਲਦੇ ਕਿਤੇ.
ਉਹ ਮੱਕੜੀ ਦੇ ਜਾਲੇ ਤੋਂ ਕਿੰਨੀ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੀ ਸੀ?
ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਉਹਨਾਂ ਫੋਟੋਆਂ ਤੇ ਪਈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਨਵੀਨ ਨਾਲ ਜੱਫੀ ਪਾ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕਿੰਨੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਦਿਨ ਸੀ ਉਹ.
ਇਸੇ ਦੌਰਾਨ ਮਾਂ ਫਿਰ ਆ ਗਈ। ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ।
ਕਾਰ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ. ਸਮਾਨ ਗੱਡੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਾਧਿਕਾ ਬੈਠੀ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਾਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਨਵੀਨ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।
ਅਚਾਨਕ ਨਵੀਨ ਕੰਨ ਫੜ ਕੇ ਗੋਡਿਆਂ ਭਾਰ ਬੈਠ ਗਿਆ।
ਕਿਹਾ-- "ਨਾ ਜਾਓ,,,ਬਖਸ਼ ਦਿਓ"
ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੀ ਸ਼ਬਦ ਸਨ ਜੋ ਚਾਰ ਸਾਲ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਤਰਸਦੇ ਰਹੇ। ਸਬਰਾਂ ਦੇ ਬੰਨ ਟੁੱਟ ਗਏ ਰਲ ਕੇ. ਰਾਧਿਕਾ ਨੇ ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਦਾ ਕਾਗਜ਼ ਕੱਢ ਕੇ ਪਾੜਿਆ.
ਤੇ ਮਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ, ਨਵੀਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੋ ਰਹੇ ਸਨ।
ਦੂਰ ਖੜੀ ਰਾਧਿਕਾ ਦੀ ਮਾਂ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ
ਅਦਾਲਤ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿਲਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਕਾਗਜ਼ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਕਾਸ਼ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲਣ ਦਿੰਦੇ?
ਜੇ ਮਾਫੀ ਮੰਗਣ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤੇ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਬਚਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਮਾਫੀ ਮੰਗ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ �
ਰਾਧਿਕਾ
ਅਤੇ ਨਵੀਨ ਨੂੰ ਅੱਜ ਤਲਾਕ ਦੇ ਪੇਪਰ ਮਿਲ ਗਏ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕੋ ਸਮੇਂ ਅਦਾਲਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ
ਗਏ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰ ਇਕੱਠੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਜਿੱਤ ਅਤੇ
ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਫ ਝਲਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਚਾਰ ਸਾਲ ਲੜਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅੱਜ ਫੈਸਲਾ ਲਿਆ ਗਿਆ।
