ਸਵਰਨ ਜੀ ਦੀਆਂ ਦੋ ਕਵਿਤਾਵਾਂ |
ਇਲਮ ਬੜਾ ਗਹਿਰਾ ਸੀ ਜੁਲਮਾਂ ਦਾ,ਹਾਏ
ਹਿਸਾਬ ਕਰਦਿਆਂ, ਸਦੀਆਂ ਗੁਜਰ ਗਈਆਂ ਤੈਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦੀ ਕਸਮ ਖਾਵਾਂਦੇ ਚਲੇ ਗਏ ਫ਼ਿਤਰਤ ਆਪਣੀ ਨਾ ਛੁਪੀ ਉਜਰ ਗਈਆਂ ਪਤਝੜ ਦੇ ਕੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ, ਗੁਲਜਾਰ ਹੋਇਆ ਕਿਸਮਤ ,ਤਰਾਸ਼ੀ ਜੌਹਰੀ ਦੀ ਨਜਰ ਗਈਆਂ ਐਨਾ ਟੁੱਟਣ ਖਿੰਡਣ ਤਿੜਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜ਼ਿਹਨ ਨੂੰ ਓਪਰਾ ਦੇਖ ਹਵਾਵਾਂ ਗੁਜਰ ਗਈਆਂ ਆਣ ਦਮ ਭਰ ਜਾਂਦੇ ਦਰਦ ਕਦੇ, ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਇਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਉਮਰ ਦੀ ਗਾਥਾ ਖਬਰ ਗਈਆਂ ![]() ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਪੀੜ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅਕਸਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਿੱਤ ਨਵਾਂ ਖੇਲ ਖੇਡਦੀ ਮੇਰਾ ਤਿਣਕਾ ਤਿਣਕਾ ਜੋੜਿਆ ਨੂੰ ਵਕਤ ਦੀ ਹਨੇਰੀ ਉੱਡਾ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਮੈਂ ਡਿਗਦੀ, ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੋਏ ਉਠ ਫੇਰ ਕੋਈ ਨਵੇਂ ਕਾਜ ਲਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੀ ਅੱਖੀਆਂ ਨੇ ਦੇਖੇ ਜੋ ਸੁਪਨੇ ਮੇਰੀ ਉਮੀਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਢਾ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇਣ ਅੰੰਤ ਹੋਏ, ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਹਾਜਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਔਕੜਾਂ ਦੀ ਪੂਣੀ ਨੂੰ ਸਹਿਜ ਸਹਿਜ ,ਸਿੱਦਤ ਨਾਲ ਕੱਤਦੀ ਮਾਂ,ਪਿਓ ਦੀ ਛੱਤਰ ਛਾਇਆ ਸਾਈ ਦਾ ਸਾਥ ਵਿਚਕਾਰ ਛੁਟਿਆ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਬੰਦੀ ਬਣਾਇਆ ਬਚਪਨ ,ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਚੀਂ ਚੀਂ ਹੁਣ ਯਾਦ ਕਿਥੇ ਰਹੇ ਆਪਣੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਚਿਰਾਗ਼ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਜਾਇਆ ਇਸਦੀ ਲੋਅ ਵਿੱਚ ਪੀੜ ਪਨਪੇ ਹੋਰ ਨਿਖਾਰ ਆ ਜਾਵੇਗਾ ਨਸੀਬ ਦਾ ਖੋਖਲਾਪਨ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇਕੱਲਾਪਨ ਮੈਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਸਿਵਿਆਂ ਤੱਕ ਲੈ ਗਏ। ________ਸਵਰਨ ਕਵਿਤਾ |